به نقل از «جام جم آنلاین»

این کاغذی چشمنواز

تاریخ انتشار: ۲۹ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۰۱۹۴۵۱

این گل زیبا، هم در آپارتمان به صورت گلدانی نگهداری می‌شود و هم در فضای سبز باغچه‌ها و محیط باز به صورت یک درختچه رونده و رو به بالا به صورت دیواری قابل کشت است. گل کاغذی بسیار مناسب برای ساخت بونسای می‌باشد و با هرس و سیم‌بندی می‌توان آن را به بونسایی زیبا تبدیل کرد. زادگاه گل کاغذی مناطق گرمسیری است در این مکان‌ها به عنوان گل بیرونی محسوب می‌شود، ولی در مناطق سردسیری باید داخل گلخانه یا منزل نگهداری شده و از یخ‌زدگی گیاه جلوگیری شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

نور
این گیاه برای رشد خوب و از همه مهم‌تر برای گلدهی به نور زیاد و حداقل پنج ساعت آفتاب مستقیم در روز نیاز دارد و در منزل نزدیک پنجره جنوبی جای مناسبی برای این گیاه است گیاهان رشد کرده در سایه و نور کم دارای رشد علفی زیاد و گلدهی کم می‌شود، این گیاه به ۴۰۰۰ فوت کندل نور نیاز دارد.

رطوبت
هوای گرم خشک را ترجیح می‌دهد ولی رطوبت محیط برای گیاه کافی است.
نحوه کوددهی گل کاغذی: سیستم ریشه‌ای این گیاه ضعیف است بنابراین برای تقویت ریشه‌های این گل از کودهای کامل شامل عناصر میکرو مثل آهن می‌توان استفاده کرد همچنین برای گلدهی بهتر از کودهای فسفر و کود کریستالون آبی! در فصل رشد استفاده کرد. به یاد داشته باشید کوددهی زیاد از کود کامل و کودهای نیتروژن‌دار باعث به تاخیر افتادن گلدهی می‌شود.

آبیاری
بین دو آبیاری باید حتما خاک خشک شود وگرنه رشد رویشی زیاد شده و گل نمی‌دهد همچنین آبیاری زیاد باعث پوسیدگی ریشه‌های ظریف این گل می‌شود این گیاه به خشکی مقاوم است و هفته‌ای یکبار البته با توجه به میزان باد و گرما، آبیاری برای این گیاه کافی است.

دما
به سرما حساس بوده و در مناطق با سرمای زیر صفر درجه باید در زمستان به گلخانه منتقل شود. در ایران در مناطق گرمسیری جنوب در فضای سبز به خوبی قابل استفاده است و در مناطق سردتر از جمله شیراز در فصل گرم در فضای آزاد رشد مطلوبی دارد و در زمستان‌های سرد بهتر است به محل مناسب منتقل شود. درجه حرارت ۳۷ درجه سانتیگراد در طول روز و ۱۵‌درجه سانتیگراد در شب‌هنگام برای این گیاه مناسب است و در خارج از این طیف دمایی گیاه رشد خوبی ندارد.

خاک
در هر خاکی رشد می‌کند ولی به خاک اسیدی با زهکشی عالی و سبک نیاز دارد، در خاک سنگین و قلیایی گلدهی خوبی ندارد.

هرس
از آنجا که گلها روی شاخه‌های سال جاری تشکیل می‌شوند، بنابراین بعد از هر گلدهی هرس شاخه‌ها باعث افزایش گلدهی برای سال بعد می‌شود. (به علت افزایش تصاعدی شاخه‌های سال جاری). گل کاغذی برای این که خوش فرم باقی بماند، نیاز به هرس مرتب دارد. در مورد مقدار و چگونگی ‌هرس مواظب باشید و حواستان باشد که گل‌های این گیاه بر روی شاخه‌های بلندشان تشکیل می‌شود، پس هرس زیاد این شاخه‌ها به معنی داشتن گل‌ کمتر در طول فصل است. بهتر این است که گیاه را در پاییز هرس کنید تا برای رشد جدید در بهار فصل بعد آماده شود و گل‌های بیشتری بدهد.

تکثیر
گل کاغذی از طریق قلمه، خواباندن زمینی یا هوایی و کوپیوند (پیوند جوانه) قابل افزایش است. در حالت عادی قلمه‌های چوب سخت برگ‌دار که ضخامت آن به اندازه یک مداد باشد، به طول ۱۰ تا ۱۵ سانتی‌متر استفاده می‌شود. وضعیت ریشه دهی قلمه‌ها بستگی به رقم دارد به طوری که بعضی ارقام به سختی ریشه می‌دهند.بهترین زمان برای تکثیر این گیاه از اواسط بهار تا اوایل تابستان است.

 

منبع: جام جم آنلاین

کلیدواژه: گل کاغذی گلدان گل کاغذی شاخه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۰۱۹۴۵۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کشف رفتار جالب یک اورانگوتان در مواجهه با زخم

محققان شاهد انجام اولین درمان فعال زخم توسط اورانگوتان با گیاه دارویی بوده‌اند که کشف جالبی در نوع خود است.

به گزارش ایسنا، یک اورانگوتان نر وحشی سوماترایی زخم خود را با یک گیاه دارویی درمان کرد و این اولین باری بود که چنین رفتاری در چنین گونه‌هایی مشاهده شد.

به نقل از آی‌ای، تاکنون، محققان شاهد حیواناتی بوده‌اند که از گیاهان برای خوددرمانی استفاده می‌کنند، اما چنین مشاهداتی نادر بوده است. میمون‌های بزرگ از گیاهان برای درمان عفونت انگلی و درد عضلانی استفاده می‌کنند. به تازگی مشاهده شده که شامپانزه‌ها حشرات را به زخم خود می‌مالند. با این حال، درمان زخم با یک ماده فعال زیستی تا کنون دیده نشده بود.

زیست‌شناسان شناختی و تکاملی به تازگی یک اورانگوتان سوماترایی نر وحشی را در حال درمان زخم فعال روی صورت خود در یک مکان تحقیقاتی در اندونزی مشاهده کردند.

اورانگوتانی که با گیاه آکار زخم را ضد عفونی کرده و می‌پوشاند

کارولین شوپلی (Caroline Schuppli) و ایزابل لامر (Isabelle Laumer) در مشاهدات روزانه خود از ۱۵۰ اورانگوتان سوماترایی که به شدت در معرض خطر انقراض بودند، متوجه شدند که گونه یک نر به نام راکوس به احتمال زیاد در هنگام دعوا با یک نر دیگر زخمی روی صورتش برداشته است.

او خود را با برگ‌هایی از گیاه آکار (Fibraurea tinctoria) درمان می‌کرد، این گیاه به داشتن خواص دارویی معروف است.

انسان‌هایی که در جنگل‌های استوایی جنوب شرقی آسیا زندگی می‌کنند، از آکار برای اثرات ضد درد و تب‌بُری استفاده می‌کنند. در طب سنتی این گیاه انواع بیماری‌ها مانند مالاریا را درمان می‌کند. بررسی‌ها وجود موادی را در آن نشان می‌دهد که می‌دانیم دارای فعالیت‌های ضدباکتریایی، ضد التهابی، ضد قارچی، آنتی اکسیدانی و سایر فعالیت‌های زیستی مرتبط با بهبود زخم هستند.

راکوس پس از جویدن این گیاه، مایع آن را به مدت حدود هفت دقیقه روی زخم گونه خود قرار داد. سپس آن را با برگها پوشاند و به خوردن گیاه ادامه داد. زخم در پنج روز شروع به بسته شدن کرد و در عرض یک ماه کاملا بهبود یافت.

جالب اینجاست که راکوس هنگامی که زخمی بود، بیش از حد معمول استراحت می‌کرد. خواب به طور مثبت بر بهبود زخم تأثیر می‌گذارد، زیرا ترشح هورمون رشد، سنتز پروتئین و تقسیم سلولی در طول خواب افزایش می‌یابد.

لامر می‌گوید: کل فرآیند زمان قابل توجهی را به خود اختصاص داد.

از آنجایی که او از آکار به طور خاص برای مراقبت از زخم استفاده می‌کرد، محققان می‌توانستند بفهمند که او قصد دارد خودش را معالجه کند و روش او کارآمد است. علائم درمان زخم در سایر حیوانات تا کنون به عنوان اثر واقعی تایید نشده است.

این اولین درمان فعال زخم با یک ماده فعال زیستی است که تا کنون مشاهده شده است.

محققان پیش از این هرگز شاهد چنین رفتاری نبوده‌اند، زیرا برخورد با حیوان زخمی آن هم در محیطی که حاوی گیاهان دارویی است، یک اتفاق نادر است.

آنها نمی‌دانند که آیا راکوس پیش از این نیز چنین عملی را انجام داده است یا خیر. آنها همچنین نمی‌توانند تأیید کنند که آیا او آن را از سایر اورانگوتان‌های محل تولدش آموخته است یا خیر. نرهای اورانگوتان پس از رسیدن به سن بلوغ، مسافت‌های طولانی را طی می‌کنند تا خانه جدیدی پیدا کنند. شوپلی فرض می‌کند که سایر اورانگوتان‌ها نیز می‌توانند رفتار مشابهی از خود نشان دهند.

آنچه به طور قطع شناخته شده است؛ این است که راکوس اولین مدیریت فعال زخم با یک ماده فعال بیولوژیکی را نشان داده است.

اولین شواهد مستند از درمان زخم توسط انسان در یک نسخه خطی پزشکی متعلق به ۲۲۰۰ سال قبل از میلاد ظاهر شد. میمون‌های بزرگ آفریقا و آسیا نیز از زخم‌های خود مراقبت می‌کنند، بنابراین شاید ما عملکرد ذاتی داشته باشیم که به ما این امکان را می‌دهد گیاهان و قارچ‌های دارای خواص دارویی را بشناسیم و خود را درمان کنیم.

راکوس چگونه می‌دانست که چگونه این کار را انجام دهد؟ او یک فرآیند نسبتا پیچیده را انجام داد. این عملکرد یا مکانیسم سؤالات بسیاری را به وجود می‌آورد. ما ممکن است به طور طبیعی به سمت گیاهانی که دارای مواد مغذی یا خواص درمانی هستند، جذب شویم.

به لطف این گزارش، محققانی که با حیوانات کار می‌کنند، می‌توانند در صورت ایجاد زخم روی بدن حیوانات در مشاهده رفتار آنها توجه بیشتری نشان دهند.

انتهای پیام